Kunst en de uitdaging van verandering

Vraag aan Suzuki Roshi. Kan je het Boeddhisme reduceren tot een woord.
Hij zei: “Verandering!”
Alles verandert. En om echt te weten wat ‘alles verandert’ is moet je in harmonie leven met verandering.
Doen we dat?
Nee, we voelen ons niet op ons gemak in een wereld van overduidelijke toenemende verandering. Het is te zien zekerheden van relaties, werk, besluiten nemen. Er is een hoop druk.

Hoe kunnen we zorgen dat we ons op ons gemak voelen met verandering.

  • door meditatie,
  • kunst maken
  • in de natuur zijn
  • intiem zijn met onszelf, met iemand anders, een dier, etc…

Een dergelijk ervaring kan veranderend zijn. In plaats van angst, beperking te voelen, ervaren we wat mogelijkheid is, van ruimte, openheid en vreugde.
Even krijgen we een glimp te zien van het geheim van het bestaan en accepteren we onze plaats in het gebeuren der dingen.

Luisteren naar onze intuïtie, je eigen bron

  • Door (geleide) meditatie, visualisatie, oefeningen met muziek en beweging. Zij roepen beelden, emoties en gevoelens op.
  • Er is een aantrekkingskracht van een bepaalde kleur, vorm, wat iets doet ontstaan op het papier.
  • Een beeld wil geboren worden. Belangrijk een ondersteunende omgeving, bemoediging en stimulatie

Een van de mythes van kunst is dat we ons geïnspireerd horen te voelen, een eindeloze stroom ideeën te hebben of zelfvertrouwen te voelen om iets te kunnen creëren.
Als we echt passie/vuur in ons leven willen, dan is het nodig om ons gevoel van leegte, ons gemis aan inspiratie te voelen.
We zullen dan verdriet tegenkomen, oude plaatsten, waar we niet meer terug wilden komen, opnieuw bezoeken, uit angst zeggen we nee, en kunnen we onder ogen zien dat er heel veel oordeel op onszelf is, angst voor chaos en verlies van controle is. We verbergen ons in uitleg en verklaringen
Dit alles is heel belangrijk om onder ogen te zien, om een belangrijke ommekeer teweeg te brengen, om thuis te zijn, op ons gemak, om in de stroom van ons leven, die altijd in beweging is, altijd verandert, mee te gaan. Om authentiek te leven.

Crisis een uitdaging, een initiatie.

Crisis komt van het Grieks en betekent beslissen, scheiden.
Een innerlijke staat van gereedheid dat een creatieve doorbraak voorafgaat.
Instinctief proberen we dit te vermijden en kijken we ernaar met afkeer en angst.
We moeten over de grens stappen (in het onbekende) zonder garantie. We zullen veranderen op manieren die we niet kunnen voorspellen. Maar het is een mogelijkheid (een crisis bied urgentie en energie om deze sprong te maken) We kunnen niet hetzelfde blijven. We komen er anders uit.
Door een crisis te omarmen openen we ons van binnenuit, zoals een bloem bloeit vanuit de modder.

Crisis van leegte.
“…………” Het witte doek/papier, penseel, kwast en dan een dialoog.
Het is een paradox, zoveel vrijheid. We weten meestal niet waar we echt om geven en gaan we meer uit van wat juist zou zijn ipv. wat we wensen.
De eerste stap is in het creatieve niets….

Crisis van ontevredenheid.
Durven zien/toe te geven dat iets niet goed is en niet beschaamd, schuldig te voelen of het te ontkennen.
Om ontevredenheid, om moeilijkheden te zien als voedsel voor verandering, ipv een bewijs van falen.
Vertrouw de ervaring, geef uiting aan de gevoelens die je op dit moment hebt, ipv proberen het te repareren.
“Alleen degenen, die riskeren te ver te gaan, hebben de mogelijkheid om uit te vinden hoe ver ze kunnen gaan” T.S. Elliot

Crisis van kritiek.
In het proces van schilderen komt een grote dosis zelf kritiek, zelf vervloeking, twijfel langs. De filter van ik, mij en mijn. Te veel meten van succes/falen.
Wat je nodig hebt is geen meten, geen prijs, geen vergelijking, geen falen of succes, geen streven, geen bereiken, alleen toestemming om een pionier te worden in je eigen creatieve oerwoud/natuur
De ‘ïk-mij-mijn’ factor verdwijnt als je totaal opgaat in het proces van scheppen.

Crisis van chaos.
We zijn de grens gepasseerd, we hebben de sprong gewaagd, angstig en opgewonden. Vanuit het bekende komen we in het onbekende, de chaos. We hebben geen controle meer
We kunnen ons overspoeld, uitgeput voelen, zoveel nieuwe mogelijkheden, zoveel energie. We hebben de neiging om in paniek te raken. Chaos is een mogelijkheid om radicaal te vertrouwen, dat er ondersteuning voor je is, in een wereld die zo veel groter is dan je je kunt voorstellen.

Crisis van betekenis.
We maken ons zeer veel zorgen over betekenis en we proberen delen en beelden te ordenen in vertrouwde categorieën, zodat het bekend voor ons lijkt. Maar wat een schilderij zo goed maakt is het onvoorspelbare, het ondefinieerbare. We raken gefascineerd door wat er uit onze penseel komt, en iedere poging die we ondernemen om het een betekenis te geven lijkt geconstrueerd en te bedacht. De kracht van een schilderij kan niet gevangen worden door weten. Haar magie ligt in het ongedefinieerde.
De betekenis ligt voorbij ieder label of idee. Haar leven ligt in het onbekende, voelbaar en heel dichtbij, maar onnoembaar.

Crisis van voltooiing.
Je dacht klaar te zijn, het schilderij af en dan ineens is er een kleur, een beeld dat geschilderd wil worden…..
Om open te staan voor het moment van voltooiing is het nodig om je idee van het resultaat te laten vallen en je eerlijk af te vragen of je reis ten einde is.
Kan je de reis afmaken tot het einde, tot daar waar niets meer nodig is. Een innerlijke staat van vrijheid en rust is bereikt. Geen weglopen en geen vasthouden. Het compleet zijn van een schilderij is het compleet zijn met jezelf en dat is zowel een einde als een nieuw begin.

Verandering zijn wij.
In wezen zijn we totaal niet voorbereid op verandering. We proberen het daarom ook te neutraliseren ipv van het aan te gaan. We zien veranderingen als gevaarlijke indringers en niet als de bron van passie/vuur, openbaring en transformatie.
Wat betekent het:
* Om te herkennen dat verandering het enige constante is in ons leven?
* Om controle op te geven en te duiken en te worden gevoed?
* Om je te vertonen op levens radar scherm?

Door bereid te zijn om volledig te accepteren wat zich aandient in onze schildering, welke vorm het ook aanneemt, krijgen we een doorgang naar ons innerlijke vuur.
Als we eenmaal het creatieve proces geproefd hebben, dan worden de creatieve uitdagingen onze vreugde en ons spel.
Riskeren wordt onze opwinding, de sprong in het onbekende ons verlangen.

Wapens zijn: wildheid, buitengewone irrationaliteit, humor, vrijheid. Zij willen ervaren worden.

Kunnen we onze eigen stem in de wereld brengen